Het is een kostbare zaak om zout zeewater drinkbaar te maken. Voor veel landen is het dan ook niet betaalbaar om op grote schaal te destilleren. Maar een tiener uit Portland dacht het probleem op een slimme manier om en kwam met een idee dat slechts een fractie zal kosten van de huidige zuiveringstechnieken.
In alles waarmee we succes halen, hebben we de neiging om in herhaling te vallen. Dat heeft natuurlijk allerlei voordelen, want je weet tenminste wél dat het werkt. Maar de valkuil is dat we niet meer verder kijken naar andere mogelijkheden. In dit geval kwam de hulp dan ook uit onverwachte hoek: Chaitanya Karamchedu, een tiener uit Portland, ontdekte vanuit zijn klaslokaal een manier om zout water op een duurzame manier drinkbaar te maken.
Onze planeet bestaat voor twee derde uit water en Karamchedu vindt het bizar dat een groot deel van de wereld nog steeds niet over schoon drinkwater beschikt. Het probleem is dan ook niet dat er geen water is, maar dat het overgrote deel zout bevat maakt het wel erg lastig. Zout water is namelijk niet te zuipen.
De focus bij het ontzilten van water ligt al jarenlang op destillatie. Hierbij wordt zeewater verhit totdat het verdampt en door condensatie worden de druppels in een andere bak opgevangen, waardoor het zout achterblijft. Maar om grote hoeveelheden water te verhitten heb je veel energie nodig.
Wat Karamchedu zich goed realiseerde, is dat zeewater niet volledig is verzadigd met zout. Slechts 10% van de watermoleculen is aan zout gebonden. Wetenschappers concentreerden zich alleen te veel op hoe ze die verbinding konden breken.
Karamchedu richtte zich juist op de 90% die niet aan zout is gebonden. Dat lijkt simpel, maar wetenschappers waren er na decennia nog niet in geslaagd om het probleem op die manier te bekijken.
Hij experimenteerde met hoog absorberend polymeer dat juist een binding maakt met het zoute water. Op die manier blijft er weliswaar 10% van het zeewater over als restproduct, maar de overige 90% wordt op een goedkope manier gezuiverd! Het restproduct kan worden gebruikt als kunstmest.
Zijn creatieve aanpak van het probleem wordt wereldwijd geprezen. Zo won hij 10.000 dollar bij Intels International Science Fair en de tweede plek bij de MIT TechCon conferentie. Het is een doorbraak die gevolgen heeft voor miljoenen huishoudens als dit idee op grote schaal wordt uitgevoerd.
Zijn woorden sluiten naadloos aan op de visie van Omdenken: Sommige problemen lijken onmogelijk, maar door ze zo te noemen snijd je jezelf in de vingers. Hoe meer je denkt aan hoe onmogelijk iets lijkt te zijn, hoe moeilijker het probleem wordt.
Bedankt voor de tip, Maya!