Wit-Rusland
De laatste dictatuur van Europa. Zo wordt Belarus, beter bekend als Wit-Rusland, ook wel genoemd. Het land is gesloten, de regering is repressief, de politie treedt hardhandig op, het is er beroerd gesteld met de persvrijheid en men is er niet dol op kritiek, zeker niet van buitenstaanders. Wil je verslag doen van de situatie in het land, in woord of in beeld, dan zal de overheid je daar geen toestemming voor geven. Wit-Rusland drijft op politieke propaganda en uiterlijk vertoon, en een blik achter de schermen hoort daar beslist niet bij.
Een lastig obstakel dus voor de Poolse fotograaf Rafal Milach, die een fascinatie heeft voor propagandistische systemen en om die reden dolgraag een project in Belarus wilde doen. Hoe kon hij vrijelijk te werk gaan in een land waar fotograferende pottenkijkers niet gewenst zijn? Milach besloot zijn toevlucht te nemen tot de omdenkstrategie collaboreren. Wat wilde de vijand (lees: de Wit-Russische autoriteiten) wat hij ook wilde? Het antwoord: portretten van bijzondere burgers. Daarvan zijn er genoeg in Belarus, vindt de overheid zelf ook. Om dat aan te tonen, ook weer uit puur propagandistische overwegingen dus, worden er talloze wedstrijden georganiseerd waarbij inwoners kunnen uitblinken. De beste bibliothecaresse, de fitste fitnessinstructeur, de productiefste aardappelboer, de zorgzaamste verpleegster, het verliefdste stel, de slimste student en de meest gelijkende tweeling, maar ook de beste drugshond en zelfs de beste imitatie van Jennifer Lopez allemaal slepen ze prijzen in de wacht in één van de vele contests. Vooral ter meerdere eer en glorie van Belarus zelf, uiteraard, het land dat zoveel excellente burgers voortbrengt.
Milach vroeg toestemming om deze winnaars te portretteren en daar liepen de autoriteiten wel warm voor. Pronken met de trots der natie, dat past wel in hun straatje. Dus kreeg Milach een pasje en aanbeveling van de KGB en daarmee toegang tot huizen waar hij anders nooit was binnengekomen. En toen hij eenmaal met zijn camera voor de mensen stond, gaf hij een geheel eigen draai aan zijn fotos. Het werden geen glorieuze statieportretten, maar beelden van gewone Wit-Russen in hun dagelijkse omgeving, met alle menselijkheid en kwetsbaarheid die daarbij komt kijken. Zo gaf Milach toch nog een prachtige blik achter de schermen van de laatste Europese dictatuur.
Bekijk de foto's van Rafal Milach op de website van Time Lightbox.