Wiebelende schildknecht

Elk jaar maak ik met de kinderen van mijn school een grote toneelproductie. Ook dit jaar zijn we weer druk aan het repeteren; een stuk over de Romeinen. De hoofdrollen worden gespeeld door de tieners en de wat kleinere rollen door de jongere kinderen.

Vlak voor de uitvoering had één van de tieners zich afgemeld. Wij zaten dus met een groot probleem. Uiteindelijk besloten we dat de rol met een paar aanpassingen gespeeld zou worden door een knulletje van 9 jaar. Hij zou de slaaf/bediende/vriend zijn van de keizerszoon. Maar tijdens de repetities liepen de irritaties hoog op, want het jongetje kon geen moment stilstaan en huppelde ook tijdens serieuze scènes vrolijk over het podium. Wat we ook probeerden, de opgave om even niet te bewegen, was te groot voor hem.

Toen dacht ik: "Wat kan ik deze jongen laten doen zodat zijn behoefte om te bewegen bij zijn rol past en daarvoor zelfs onontbeerlijk is?" Ik maakte een reusachtig Romeins schild, een schild voor de keizerszoon dat het jongetje nu mag dragen. Dit vindt hij prachtig, want dat schild moet hij sjouwen, hij kan erop leunen, hij kan zich erachter verstoppen en weer tevoorschijn piepen. Ongecoördineerd heen en weer wiebelen is niet meer nodig, want hij heeft nu het schild om voor te ‘zorgen’. En voor iedereen in het publiek is het duidelijk: dat grote schild hoort bij dat kleine mannetje en dat maakt de voorstelling nóg leuker!??


Hannah de Vos-Beckers
Juni 2012

Bron www.aventurijn.org