Naar aanleiding van een workshop die Ja-maar bij SKON in Vianen heeft gegeven, krijg ik steeds meer lol in het zélf gaan omdenken. Zo ook in de huiselijke kring. Tot voor kort wist ik bijvoorbeeld geen raad met van die heftige onzindiscussies tussen onze jongste twee puberzoons van 12 en 14 jaar. Ze kunnen over de meest onnozele zaken oeverloos bekvechten. Van die ruzies waarvan je denkt: waar gáat dit over!?
Uiteraard hebben mijn lief en ik geprobeerd te bemiddelen, te luisteren, boos te worden, proberen het conflict te analyseren, etcetera etcetera. Helaas, niets hielp. Sinds drie weken tappen wij echter, gesterkt door de wijze omdenklessen, uit een volstrekt ander vaatje. Wij bezitten beiden het talent van toneelspelen en gaan, op het moment dat de heren elkaar in de haren vliegen, onmiddellijk hetzelfde doen. Dat gaat dan ongeveer aldus.
Ik: ‘Zit niet zo naar mij te kijken’.
Zij: ‘Jij keek naar MIJ, en trouwens, als jij naar mij kijkt dan kijk ik gewoon terug’.
Ik: ‘Ik keek niet naar jou, verbeeld je maar niks, en je kunt best ergens anders naar kijken!’
Zij: ‘Ik keek niet eens naar jou!’
Ik: ‘Jij keek wel naar mij, ik zag het toch!’
Zij: ‘Ik mag toch kijken waar ik wil?’
Ik: ‘Ja, maar dan hoef je toch niet naar mij te kijken?!”
Zij: ‘Als jij naar mij kijkt kijk ik gewoon terug, want ik heb in dit huis net zo veel rechten als jij!”
Hier gaan we net zo lang mee door tot de beide ruziemakende zoons verstoord opkijken en ons stomverbaasd aankijken. Mission accomplished. Game over.
Jan Willem Stap