De nieuwe directeur van een Belgisch productiebedrijf hechtte veel waarde aan een open cultuur en dus aan het tijdig en zorgvuldig informeren van zijn personeel. Om die reden riep hij zijn mensen dan ook om de zoveel tijd bij elkaar om hen alle belangrijke ontwikkelingen te kunnen vertellen en eventuele vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. De tragiek was echter dat deze bijeenkomsten nogal matig bezocht werden en mensen tijdens het gebeuren er vaak nog eens doorheen kletsten ook. Tot overmaat van ramp beklaagden ze zich tegelijkertijd in de wandelgangen met opmerkingen als `waarom horen we nou dat
pas` en `ons is niks verteld`. Kortom, hoe meer hij zijn best deed hen goed te informeren, des te minder het werkte.
De directeur besefte dat deze manier van informeren niet werkte. Hij moest op zoek naar een andere aanpak. Opeens realiseerde hij zich dat er een ander communicatie kanaal was, dat het prima deed: het roddelcircuit. Als er ergens in het bedrijf iets van ook maar de geringste importantie gebeurd was, wist een paar uur later de hele fabriek het. De directeur besloot dit kanaal te gaan gebruiken. Hij schafte met onmiddellijke ingang alle officiële bijeenkomsten af. Als hij wilde dat zijn mensen iets wisten, dropte hij ergens een nieuwtje, vaak vergezeld met een opmerking als `niet verder vertellen` of even onder ons , en in een mum van tijd was iedereen op de hoogte. Voortaan kwamen ze niet meer bij hem met `waarom heb ik dat niet gehoord` maar juist met `wat heb ik nou gehoord?!`