Verplicht gamen

Om haar zoon van het gamen af te houden, verzon Sandra een sanctie die hij nooit had verwacht. Maar die hem wel het nodige verantwoordelijkheidsgevoel bijbracht.

Mijn zoon van 10 kreeg voor zijn verjaardag van opa en oma een computer. Keigaaf cadeau, natuurlijk. Maar toen ontdekte onze zoon het gamen en wilde hij dat elke vrije minuut. Tja, en hoe leg je dat aan banden? Allerlei waarschuwingen en dreigementen waren al gepasseerd. Tot hij op een middag als taak had gekregen de hond uit te laten, omdat wij later thuis zouden komen. Maar in plaats daarvan zag hij zijn kans schoon om ongelimiteerd te gamen, en was de hond genoodzaakt zijn behoeften binnenshuis te doen. Wij waren heel erg boos en ook onze zoon was ervan geschrokken. Dit kon echt niet, we waren duidelijk het stadium van waarschuwen voorbij. Er moest een straf komen, daar was zelfs onze zoon het mee eens.

Twee volle weken heb ik nagedacht over een geschikte straf. Mijn zoon zelf informeerde ondertussen bij vriendjes wat hun ouders in deze situatie zouden doen. Ondertussen bleef alles bij het oude, onze zoon bleef gamen, want de sanctie was nog niet bepaald. Maar hij had er wel veel last van dat zijn misstap nog geen gevolg had gekregen – en dat was al een flinke straf voor hem. Van de weeromstuit kwam hij zelf met de ergst denkbare straffen, zoals twee maanden niet gamen of de computer helemaal weg. Toen heb ik hem opgelegd dat hij een maand lang elke dag precies één vol uur moest gamen. Geen minuut korter en geen minuut langer. Dit moest hij zelf organiseren en plannen. Maar hij moest er wel voor zorgen dat hij op tijd aan tafel zou zitten en in bed zou liggen, en zo waren er nog wat taakjes die niet onder zijn verplichting mochten lijden. Zijn eerste reactie was ongeloof: dat was toch geen straf! Eerst mócht hij niet gamen, nu móést hij gamen! En zelfs langer dan normaal! Dat klopte, maar de voorwaarden waren heel duidelijk. Ons doel was dat hij, door de straf tot een goed einde te brengen, zou leren omgaan met dit soort verleidingen. En dat verantwoordelijkheidsgevoel zien we nu terug in zijn gedrag. Onze zoon is inmiddels 16 en we hoeven nooit zijn telefoon af te pakken of zijn computer van zijn kamer te halen. Een hint is genoeg voor hem om te weten wat hem te doen staat. Gamen is nooit meer zo'n obsessie geweest als toen hij 10 was.