Niet zo lang geleden las ik in de krant een artikel, waarin geschreven werd over de uitvaarten die door de gemeente Amsterdam geregeld worden voor overledenen zonder nabestaanden. In het artikel stond een aantal voorbeelden waar ik oprecht erg verdrietig van werd. "Mama," vroeg mijn dochter Janika (4), "waarom ben je verdrietig, waar gaat het over?".
Ik probeerde zo goed en kwaad als mogelijk uit te leggen, dat sommige mensen helemaal niemand meer hebben. Als ze dan dood gaan, komt er ook helemaal niemand op hun begrafenis. Dat is heel erg, natuurlijk. Dochterlief bedacht zich echter geen moment. Ze haalde haar schouders op en zei: "Maar mama, dan is er toch ook helemaal niemand verdrietig?"
Hella van der Schoot
15 augustus 2011