Uitgaan

Toen mijn dochter 16 jaar was, had ik voortdurend strijd met haar over de tijd waarop ze thuis moest komen. Ik wilde uiteraard een controleerbare eindtijd afspreken en zij wilde natuurlijk altijd later. Als we een tijd hadden afgesproken, had ze steeds de neiging om (veel) later thuis te komen. Hoe meer ik mijn best deed daar met haar, in mijn ogen redelijke, afspraken over te maken, des te meer weerstand ze vertoonde. Tot ik het op een dag er helemaal mee gehad had. Ik besloot het radicaal anders aan te pakken.

Tijdens het avondeten zei ik tegen haar: “Ik heb er geen zin meer in hier langer strijd over te voeren. Wat mij betreft mag je vanaf nu zelf weten hoe laat je thuiskomt. Zolang jij zorgt dat je de dingen die je moet doen, zoals naar school gaan en je huiswerk maken, ook doet, is het verder aan jou om te beoordelen wat al dan niet kan. Ik beloof je, dan zal ik me verder nergens mee bemoeien.” Uiteraard ging mijn dochter akkoord met dit voorstel. Zelf vond ik het erg spannend, ze was perslot van rekening pas 16 en nog steeds mijn kleine meid. Wie weet zou ze in niet zeven, maar wel twintig sloten tegelijkertijd lopen. Maar ja, ik had het gevoel werkelijk met mijn rug tegen de muur te staan. Ik vond de voortdurende strijd niet alleen zinloos, ik hiel het simpelweg niet meer vol. Dus zo gezegd, zo gedaan.

De eerste weken ging, zoals ik wel verwacht had, de handrem bij mijn dochter er volledig af. Drie uur, soms pas vier uur ’s nachts thuis, wie weet wat ze allemaal uitspookte. Uiteraard maakte ik me daar grote zorgen over. Maar aangezien ze zich verder keurig hield aan haar andere afspraken had ik geen reden om onze overeenkomst te wijzigen. Na een maand of drie, op een zaterdagavond, een uur of elf ‘s avonds, hoorde ik de voordeur. Het was mijn dochter. Ik dacht, die is zeker iets vergeten. ‘Waarom ben je zo vroeg al weer terug’, vroeg ik haar. ‘Oh’, zei ze, ‘er was niks meer aan, ik dacht, ik ga maar weer naar huis.’ Achteraf kan ik nu zeggen, ze is inmiddels al lang het huis uit en heeft zelf al kinderen, dat deze avond het kantelpunt was. Daarna ging ze ook nog wel eens laat uit, maar zo absurd laat als daarvoor heeft ze het nooit meer gemaakt. Waarom niet? Omdat ze niet meer haar vrijheid hoefde te bewijzen. Ze had hem immers al.

Anoniem

Naam bij redactie bekend

Lastige kinderen, heb jij even geluk, A.W. Bruna Uitgeverij, pag. 261