Twee oma`s

‘Omdenken’ is geen abacadabra. Integendeel. Het principe is in de kern zeer eenvoudig. Accepteer wat er is en creëer op basis van de feiten vervolgens een nieuwe mogelijkheid. Voorwaar geen rocket science. Toch is de uitvoering vaak nogal lastig. De dingen simpel houden is namelijk heel wat moeilijker dan de dingen moeilijk maken.

Zo kreeg ik een mailtje van Manon Sas, dat deze eenvoud mooi illustreert. Alhoewel haar verhaal – volgens haar eigen zeggen – een hoog ‘Libelle-gehalte’ heeft, illustreert het prachtig de eenvoud van het omdenken.

Wat was het probleem? Manon schrijft: “Luke van 6 heeft twee oma`s en twee opa`s. Op een dag trekt een van de oma`s per ongeluk (echt waar, kinderbescherming tippen is niet nodig, het was niet hard, alle haren zaten nog op zijn hoofd) aan zijn haren. Luke is not amused. ‘Ik heb nu nog maar één oma’, zegt hij bits en zelfverzekerd. Oeps! Oma schrikt.

Wat nu? Zonder eten naar bed? Nog een keer aan de haren trekken? Opvoedkundig boek erbij pakken? Nee hoor. Een andere aanpak had meer effect. Oma zweeg even en antwoordde daarna serieus: ‘Het spijt me wat ik heb gedaan. En ik begrijp dat je me niet meer als oma wil. Toch is het ook jammer. Wat moet ik nou doen als ze de volgende keer bij de AH vragen of ik voetbalplaatjes of Toy Story figuurtje wil? Moet ik dan voortaan zeggen dat ik geen kleinzoon heb?’.

Na eveneens een korte stilte, ditmaal van Luke’s kant, was de situatie ogenblikkelijk en spontaan bijgelegd. Natuurlijk had hij twee oma’s!


Manon Sas