Trailer

Een van mijn leerlingen van groep 8 houdt een spreekbeurt over Alfred Heineken. Hij heeft een leuke manier van presenteren, maar zijn hoofdstukken zijn veel te kort. Na 5 minuten is hij klaar.

Na afloop krijgt hij van veel kinderen, naast een aantal complimenten, tips als "probeer een volgende keer de hoofdstukken langer te maken” en  probeer een volgende keer meer informatie te geven".

Ik als leerkracht ben aanvankelijk van plan de spreekbeurt een onvoldoende te geven. Het is immers veel te kort, volgens de norm zelfs de helft van de minimumtijd.

Maar als ik hoor, hoe zijn klasgenoten hem aansporen met tips besluit ik het om te denken. “Nou, je hoort het.”, zeg ik. “De kinderen willen allemaal nog een volgende keer. En ik ook. Wat doe jij het goed. Daar willen we graag meer van horen. Je hebt talent! Je hebt iets bijzonders gedaan. Dit was een soort trailer, net als bij een bioscoopfilm. Je hebt ons nieuwsgierig gemaakt naar de echte spreekbeurt!”

De jongen kijkt enigszins verbaasd. Ik leg uit, dat als hij dezelfde manier van voorbereiden gebruikt en zorgt dat het nét wat uitgebreider wordt, het vanzelf goed wordt. Ook stel ik voor, dat hij een aankondigingsposter voor in de klas maakt.

Resultaat? De jongen gaat met een goed gevoel naar huis. De klas is blij dat hij het nog eens, maar dan uitgebreider gaat doen. En ik ben blij, want vier weken later houdt-ie met veel plezier een bijna perfecte spreekbeurt.

Luc van der Meer, leerkracht obs De Achtbaan, Amersfoort

mei 2012

Lastige kinderen, heb jij even geluk, A.W. Bruna Uitgeverij, pag. 282