Het was er `n beetje ongemerkt ingeslopen, dat de kleinkinderen bij vertrek steeds twee spekkies mochten in plaats van één. En ach, het waren ook maar kleine spekkies.
Maar toen ik op een bepaald moment alleen nog maar van die grote ruitvormige, geelroze exemplaren in de supermarkt kon krijgen, moest ik een list verzinnen. Eén spekkie is al zoet genoeg, en ik wilde die onschuldige kindergebitjes niet belasten met een dubbele suikerbom. Bovendien werd dat ook niet op prijs gesteld door hun ouders. Wat te doen?
De oplossing was even inventief als eenvoudig: doormidden knippen die dingen! ‘Ja hoor, jullie mogen twee spekkies.’
Els Kruk
1 oktober 2011