Standbeeld

Tijdens het hardlopen neem ik onze hond het liefste met me mee. Gezellig. Samen rennen. In het begin was dat geen probleem, het grootste deel van de tocht bleef ze bij me in de buurt, maar na een tijdje gebeurde het steeds vaker, dat ze uit het zicht verdween en ondanks roepen langer wegbleef. Als je aan het hardlopen bent, is dat natuurlijk vervelend. Ik besloot dan ook wat lekkers voor haar mee te nemen. Wie weet zou ze daardoor sneller naar me toe zou komen als ik haar zou roepen. En ja hoor, groot succes. De truc werkte. Tenminste, op korte termijn.

In het begin werkte de beloning prima. Nadat Hond begreep wat de regels van het spel waren, hoefde ik haar maar te roepen of, hupla, ze kwam er kwispelend aangerend. Mjammie. Lekkers. Alleen, na een paar keer begon het me op te vallen dat Hond steeds vaker verdween. Ze kwam wel meteen aangerend als ik haar riep, maar toch, ik wilde haar natuurlijk in het zicht houden in verband met mogelijke overlast of gevaar. Irritant.

Ik overwoog dan ook serieus haar in het vervolg thuis te laten. Totdat ik op een dag, bij toeval, in de gaten kreeg wat er eigenlijk aan de hand was. Op een dag liep ik in een open park. Hond bleef dit keer wél in de buurt, sterker nog, zij liep iets voor me uit, stond plotseling stil, draaide zich om en keek me op een typische manier aan. Ik rende haar voorbij, me onderwijl afvragend wat er in haar om zou gaan. Een kleine 50 meter verder keek ik om waar ze bleef. Ze had echter geen stap gezet. Ze stond me nog steeds, als een standbeeld, met dezelfde verwachtingsvolle blik aan te kijken. Ik snapte er niets van. Waar was ze mee bezig?! 

Terwijl de afstand tussen ons beiden steeds groter werd, begon me plotseling iets te dagen. Ze wilde natuurlijk haar beloning. En het park was hier zo groot, dat ik nu voor het eerst kon zien, dat ze keurig bleef wachten tot ik haar zou roepen. Alle andere keren had ze waarschijnlijk ook braaf staan wachten, alleen had ik haar al die keren niet kunnen zien. Zou dat echt het geval zijn? Zou ze bewust van me wegblijven, tot ik haar zou roepen? Ik testte mijn vooronderstelling, riep haar en jawel hoor, precies wat ik verwachtte gebeurde: als een hardloper die uit de startblokken schiet rende ze mijn kant op, op weg naar de worst, haar beloning.

Pas nu begreep ik wat ik al die tijd onbewust had gedaan. Het was een typisch voorbeeld van vastdenken: mijn ‘oplossing’ maakte het probleem alleen maar groter. In mijn poging Hond te trainen bij me te blijven, had ik haar in feite getraind afstand te nemen. Logisch. Ik had niet het blijven, maar het komen beloond. En haar dus geleerd wég te gaan. Fascinerend.

Zou dit ook betekenen dat Hond onbewust aan het omdenken was? Hmmm. Ik weet het niet. Slim is ze in ieder geval wel.
 

Helen Stadler
17 september 2011