Schouderklopje
Misschien kocht ik wel kaartjes voor een schouderklopje. Aan mezelf wel te verstaan. Misschien wilde ik jullie show wel bezoeken om glimlachend te constateren dat ik het ouderschap zo goed onder de knie heb. Ik weet het namelijk prima, hoe het hoort. Ik weet prima dat je niet overal een punt van moet maken en ik weet ook prima dat het best af en toe mis mag gaan.
Sinds jullie show prijs ik mezelf elke dag gelukkig met wat ik heb.
Feest der herkenning
Of misschien wilde ik dat schouderklopje wel van mijn man krijgen. Wat een leerzame avond ik ons bezorgd heb. Wat een fijne manier om weer samen te kunnen praten over hoe we met onze kinderen om gaan.
Nu verwacht je misschien dat ik dat tegen ga spreken. Dat ik mezelf zo ben tegengekomen en het roer radicaal om heb gegooid. Of dat mijn partner het maar belerend vond. Maar dat was dus niet zo. Jullie show was een feest der herkenning. Ik heb mezelf rijkelijk schouderklopjes uitgedeeld.
Maar weet je wat nou het leuke is? Het is niet bij die ene avond vol schouderklopjes gebleven. Sinds jullie show prijs ik mezelf elke dag gelukkig met wat ik heb. Met wat een mooie kinderen ik heb, met wat een geluk ik heb dat ik daar zo van mag genieten. Bij elke jas die ik van de grond raap en aan de kapstok hang, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Bij elke driftbui die ontstaan is door verkeerde verwachtingen van míjn kant, voel ik een warme golf liefde door me heen stromen. Elke keer als ik door de Action loop kijk ik stiekem waar de geodriehoeken liggen. Je weet maar nooit, over een jaar of zeven. En ik geniet nog even van dat schouderklopje. Met een glimlach.
Marthe Cupido, moeder van drie kleuters, schreef dit verhaal naar aanleiding van onze 'Lastige kinderen? Heb jij even geluk' Theatershow.
