Sachets

In India zijn de meeste mensen arm. Maar ook arme mensen willen hun kleren wassen, hun haar oliën en hun baby’s poederen. ‘Luxe’ producten als waspoeder en shampoo konden ze zich echter niet veroorloven. Vervelend voor hun, maar ook voor de fabrikanten, die hun spullen dus niet aan het grootste deel van de bevolking verkocht kregen.

Een slimme zakenman, Chinni Krishnan, verzon daar in de jaren zeventig het volgende op. ‘Ik wil mijn producten binnen het bereik van de straatveger en de riksjarijder brengen,’ zei hij. Krishnan verpakte talkpoeder en zout in kleine zakjes, de zogenaamde ‘sachets’ die je ook in je hotelkamer vindt. Vanwege de geringe porties waren de sachets niet duur en kon ook de ‘gewone man’ ze kopen.

Toch slaagde Krishnan er niet goed in zijn product tot een succes te maken. Het was zijn zoon C.K. Ranganathan die het concept tot grote hoogte tilde. Hij verpakte shampoo in porties van 100, 50 en zelfs 20 mg en bracht die niet in de stad, maar op het platteland aan de man. Geen logische plek, als je bedenkt dat de gemiddeld boer destijds nog nooit van het fenomeen shampoo had gehoord.

Ranganathan moest de bevolking dus wel eerst uitleggen hoe je het product moest gebruiken, en dat deed hij door middel van een soort reizende ‘shampooshows’. Toen hij zijn product eenmaal had geïntroduceerd, lag er een gigantische markt voor hem open. Zijn shampoozakjes vlogen over de toonbank – en dat doen ze nog steeds.

Inmiddels is de sachet in heel India een doodnormaal begrip. Wasmiddel, tandpasta, haarolie, zeep, snoep en snacks: je kunt het zo gek niet verzinnen of het wordt er in uiterst kleine en dus betaalbare porties verkocht.


Pam van der Veen
17 oktober 2011