Ruimteschip

Erik en André verschillen in nogal wat opzichten. Zo is Erik de begeleider en André de client. Erik is een volwassen man, André is een jongen van negen jaar. Erik is geestelijk ‘gezond’, André is licht autistisch. Erik is sportief, André heeft een slechte motoriek.

Om precies deze laatste reden staan ze elke week een halfuurtje op de squashbaan. André is echter meer bezig met verhalen te fantaseren, dan te squashen. Zo wijst hij bijvoorbeeld op zijn servicevak en zegt: ‘Mijn plek is Engeland en waar jij staat is Denemarken. Je mag niet van je plek af, want dan wordt het oorlog en komen daar, vanaf de IJszee, oorlogschepen en die schieten alles kapot.’ De eerste keren dat ze met elkaar spelen probeert Erik – zoals dat een ‘goede begeleider’ betaamt – André wat meer realiteitszin bij te brengen. Zonder resultaat. Dan zegt hij op een keer, meer uit meligheid dan als bewuste strategie:

‘Zie je die vlek op de muur, André? Dat is een ruimteschip dat ons komt aanvallen. De enige manier om daar wat tegen te doen is het te bombarderen met ballen.’

Een kort moment kijkt Andre naar Erik aan met een blik van ‘hij is nog gekker dan ik’, daarna slaan ze als een bezetene het ruimteschip van de muur. Na afloop zitten ze bij elkaar uit te hijgen. Opeens vraagt André aan Erik: ‘Wat wilde jij nou eigenlijk worden toen je mijn leeflijd had.’ Erik vertelt over dat moment: ‘De tranen sprongen me bijna in mijn ogen. Ik had contact. Achteraf simpel in zijn genialiteit. Er was geen betere manier om te zeggen ‘jongetjes die in een fantasiewereld leven deugen’ dan door zelf in die fantasiewereld te stappen.


Jan Ruigrok
Provocatieve leerlingbegeleiding