Rugkriebelen

Marco, een goede vriend van mij, heeft een zesjarig dochtertje genaamd Rosa. Het meisje heeft vanaf de geboorte een levenslustig, energiek en blijmoedig karakter. Er is echter één hardnekkig probleem. Rosa is bang in het donker.

Het ritueel voor het slapengaan wordt in de loop der jaren dan ook steeds langer. Liedjes zingen, voorlezen, nachtlampje aan en tot slot een liefdevol ‘rugkriebelen’. Aan het eind soezelt Rosa elke keer langzaam weg, maar zodra Marco de kamer uitsluipt, schiet ze meestal meteen weer recht echt overeind in bed. Tot Marco op een dag de rollen omdraait. ‘Ik heb vandaag zo hard gewerkt, mijn hoofd zit nog veel allemaal gedachten, ik ben bang dat ik straks niet kan slapen, wil je me even rugkriebelen?’

Uiteraard werkt Rosa liefdevol mee aan zijn verzoek. Haar vader is haar alles. Vol overtuiging en liefde kwijt ze zich dan ook van haar nieuwe taak. Haar inspanningen hebben succes. Nog geen drie minuut later is één van de twee in slaap gevallen. Eén keer raden wie.


Berthold Gunster
Ik ben oké, jij bent een sukkel