Reclassering

Tijdens een Omdenken-tweedaagse met het management en de directie van de Reclassering Nederland legden we de aanwe­zigen de verschillende strategieën voor om een situatie om te denken. We vroegen hen op intuïtie te kiezen welke strategie hen op dat moment het meeste voordeel op kon leveren. Met meerderheid van stemmen werd gekozen voor de strategie van collaboreren.

Waarom? Wie was dan hun vijand? Het antwoord was simpel: de pers. De afgelopen tijd had de reclassering het nieuws gehaald met een aantal negatieve zaken. Als er in Lim­burg een usb-stick verdwaalde, stond het de volgende dag in de krant. Naar aanleiding van de sessie werd besloten niet te wachten tot de pers nieuws over de Reclassering zou maken, de Reclassering zou zelf actief de pers opzoeken. ‘Immers,’ constateerde men, ‘elke theatergroep, elk commercieel bedrijf en elke politieke par­tij zou blij zijn met zoveel media-aandacht. Hoezo de pers per definitie als je vijand zien? Laten we er gebruik van maken!’

Naar aanleiding van de bijeenkomst vroeg Sjef van Gennip, voorzitter van de Raad van Bestuur van de Reclassering, een paar dagen later een interview aan met een landelijke krant. Het gevolg? Een hoofdartikel op de voorpagina, met daarin een plan van de Reclassering zelf. ‘Met wat haken en ogen,’ gaf Van Gennip toe, ‘maar de Reclassering wilde juist het debat opzoeken.’ Debat? Tuurlijk. Laat dat nou net zijn wat de pers ook graag wil. Hoezo, vijand? Bondgenoot!

Dit omdenkverhaal is ook te vinden in Berthold Gunsters boek Huh?! – de techniek van het omdenken.