Een goede vriend van mij is – zacht uitgedrukt – een uiterst controversieel kunstenaar. Wat hij maakt is in de ogen van velen zeer ongepast. Op een dag werd hij aangenomen als parttime docent op een keurige school. Voor mijn vriend betekende dit een dilemma. Als docenten, leerlingen en (vooral) ouders te weten zouden komen wie er voor de klas stond, zou dat ongetwijfeld heibel geven. En dát ze het te weten zouden komen stond wel als een paal boven water. Even zijn naam googlen en zijn website sprak boekdelen. Aan de andere kant, zijn carrière als kunstenaar verzwijgen, laat staan opgeven, vond hij ook geen optie.
Nadat hij het dilemma met de schoolleiding besproken had, bleek zijn angst gegrond. De school was inderdaad bang voor haar goede reputatie. Sterker nog, nu men dit wist wilde men de docent niet meer in dienst nemen, tenzij hij ‘per onmiddellijk’ zijn website uit de lucht zou halen of zijn kunstenaarschap onder pseudoniem voort zou zetten. Voor mijn vriend waren beide voorstellen geen optie. Jarenlang had hij bij kunstgaleries aan zijn naamsbekendheid gewerkt. Zodoende ontstond een ogenschijnlijk onoplosbare patstelling, een of/of situatie. Het zag er naar uit dat hij één van zijn twee carrières moest opgeven.
Toch bleek er een derde optie. Ik gaf hem een simpele suggestie. Als je onder pseudoniem kunst kunt maken, waarom zou je dan niet ook onder pseudoniem les kunnen geven? Mijn vriend legde deze ongewone, maar in zichzelf logische gedachte voor aan de schoolleiding. Tot mijn vriends geluk ging men zonder verdere mitsen en maren akkoord met zijn voorstel, zodat hij momenteel als leraar de achternaam van zijn moeder gebruikt. Probleem opgelost. Kazaaaaa!
Bron: anoniem.
Naam bij redactie bekend.