Please Touch Museum

Met je kinderen een museum bezoeken kan tot een nogal stressvolle situatie leiden. Kinderen zijn nou eenmaal geneigd, nieuwsgierig als ze zijn, alles te willen voelen, aanraken, vashouden.  Voor een museum is dat natuurlijk een ramp. Dure kunststukken mogen nou eenmaal per definitie niet aangeraakt worden. Vandaar dat ze in vitrines en achter touwen zo goed mogelijk opgeborgen worden.

Toch zijn er van die watervlugge en behendige kinderen - en nogal eens volwassenen - voor wie ook dat niet voldoende is.  Voor je het weet leidt het tot een soort museale wapenwedloop: elke volgende generatie bezoekers is weer ietsje nieuwsgieriger, elke volgende generatie musea weer wat beter beveiligd.

Gelukkig wist men in Amerika, om precies te zijn in Philadelphia, deze spiraal te doorbreken. Wat deed me? Men accepteerde de neiging van bezoekers om dingen aan te willen raken. Sterker nog, die neiging werd het wezenskenmerk van het museum. Onder de naam ‘Please Touch Museum’ richt men tentoonstellingen in, waarbij het niet alleen geoorloofd, maar sterker nog de bedoeling is dat bezoekers dingen aanraken. Een waarachtig wonderbaarlijke omkering der dingen …


Berthold Gunster