Pannenkoeken

Toen mijn moeder 75 jaar werd had ze bedacht dat met de kinderen en kleinkinderen te vieren in een pannenkoe­kenhuis. Weken van tevoren waarschuwden we onze drie zoons voor dit komend evenement. We gaan die en die zondag naar oma, pannenkoeken eten. Jullie neefjes en nichtje komen ook. ‘Jaja,’ antwoordden ze. Maar we wisten dat als we het niet vaak genoeg herhaalden, het op de blijde dag gedoe zou geven. Dan hadden ze natuurlijk weer nergens van geweten.

En ja hoor, op de bewuste zondag waren we nog geen vijf kilometer onderweg of het gezeur begon. Niet van de oudste. Die mocht zelf weten of hij naar dit soort dingen ging. Die ging mee. Eigen keus. Niet van de jongste. Die moest mee met zijn eigenwijze elf jaar. Van de middelste. ‘Wat gaat er precies gebeuren?’, ‘Hoe lang moeten we daar dan blijven?’ en (tot overmaat van ramp) ‘Waarom heb­ben jullie dit niet van tevoren aangekondigd?’

Ik explodeerde. ‘We hebben het je ik weet niet hoe vaak verteld, geen gezeur, je gaat gewoon mee.’ Een stilte. ‘Ik hou helemaal niet van pannen­koeken,’ klonk het nog irritant-halfhoorbaar vanaf de achterbank. Kunnen ze nou niet één keer, zelfs op zo’n dag als deze, gewoon meewerken, dacht ik bij mezelf. Uit de radio klonk vrolijke muziek, maar in de auto hing een donkere wolk.

Na een tijdje zette mijn partner de auto stil op een parkeerplaats. Ze keerde zich naar mij. ‘Als hij echt niet mee wil, dan hoeft hij toch niet mee?’ Er viel een korte stilte. Ze keek achterom. ‘Wat mij betreft keren we om en rijden we terug naar huis. Die tijd hebben we nog wel. Je mag ook de bus nemen als je dat liever wilt. Als jij echt niet mee wilt.’

Het bleef twee seconden stil. Een stilte waarin ik me twee dingen afvroeg: redden we dat wel, en hoe zou oma reageren? Voordat ik het antwoord kon bedenken zei mijn zoon: ‘Nee, dat is niks, wat moet ik dan tegen oma zeggen? Ga maar rijden, ik ga wel mee.’ Mijn partner zei nog: ‘Je hoeft het niet voor ons te doen, als je niet wilt is dat geen probleem.’ ‘Nee,’ antwoordde hij, ‘je kunt het niet maken om niet te gaan. Het is oma’s 75e verjaardag’.

Dit verhaal is ook te vinden in Berthold Gunsters boek Huh?! – de techniek van het omdenken.

Foto: NiederlandeNet

Licentie: CC-BY-NC-SA 2.0