Gevaarlijke stad

Twee jaar geleden ging ik met mijn gezin een midweek naar Parijs. Mijn man had daar een congres, dus hij was overdag niet bij ons en dat betekende dat ik met mijn twee kinderen van 10 en 12 Parijs zou gaan ontdekken.

Van tevoren had ik me al ingelezen en eerlijk gezegd maakte ik me best wel zorgen over de vindingrijke methodes die zakkenrollers en oplichters gebruiken om je je bezittingen afhandig te maken. Het maakte me een beetje bang om met twee kinderen die afhankelijk waren van mij, door zo'n "gevaarlijke" stad te lopen.

Tijdens de treinreis er naartoe had ik ze al deelgenoot gemaakt van mijn zorgen en een aantal voorbeelden gegeven van hoe je opgelicht kan worden: bedelaars die een handicap veinzen, balletje-balletje, de armbandjes-truc, de gouden ring-truc, de ruzie-op-straat-truc en zo nog een paar.

En inderdaad liepen we de eerste dag al tegen onze eerste truc aan: een man die beweerde een gouden ring gevonden te hebben die ik volgens hem verloren was. De kinderen vonden het eigenlijk wel spannend wat er gebeurde en vroegen zich af wanneer de volgende oplichter ons pad zou kruisen. En vanaf dat moment veranderde de manier waarop ik naar die "enge" oplichters keek. Mijn angst veranderde in een uitdaging!

We zijn de dagen daarna juist heel goed gaan opletten wat we zagen op straat, niet meer omdat ik me er zorgen over maakte, maar als het ware om onze "bingo-kaart" vol te krijgen. Zagen we één van de trucjes op straat gebeuren, dan waren we bijna opgetogen! De kinderen waren ook best teleurgesteld dat ik het armband-trucje ergens had zien gebeuren, en zij niet. Toen we terug naar huis gingen, hadden we heel wat oplicht-methodes gezien en waren we een stuk wijzer geworden. En ik heb me geen moment onveilig gevoeld in Parijs.

Foto door Mika Baumeister via Unsplash.