Ondingen

De meeste leraren en leraressen beschouwen de mobieltjes die kinderen bij zich hebben als een natuurlijke vijand, `krengen`, `ondingen`. Begrijpelijk. Het zijn potentiele verstoorders van de aandacht en rust die nodig is om het didactische proces zo goed mogelijk te laten verlopen. De vraag is echter of deze houding niet een gemiste kans is. Zou de mobiele telefoon, PDA of BlackBerry niet juist een geweldig hulpmiddel kunnen zijn bij het leren?

Bijvoorbeeld. De mobiele telefoon zou als memo gebruikt kunnen worden. Middels SMS-jes zouden leerlingen thuis en op school automatisch herinnerd kunnen worden aan huiswerk, toetsen of lesuren. Alles aangeleverd vanuit een gemeenschappelijke database, die uiteraard ook door de kinderen zelf is aan te vullen met reminders voor hun eigen telefoon. Nooit meer te laat geïnformeerd dat een lesuur niet doorgaat, altijd op de hoogte van je laatste proefwerk, plus de precieze stof die je moet kennen.

Als je erover na gaat denken, zijn de mogelijkheden eindeloos. Via de mobiel kunnen leerlingen instructiefilmpjes ontvangen, vragen, raadsels, puzzels en quizzen behandelen, via Twitter en Facebook groepen vormen en informatie uitwisselen rond projecten. De moderne mobieltjes zijn immers niet slechts rinkelende vijanden, het zijn vooral technologisch uiterst hoogwaardige apparaten, die de school niet hoeft te kopen, maar die de leerlingen zelf al bij zich hebben. Heel wat moderner dan een bord, spons en krijt. Wat wil je nog meer als leekracht?! Hoogtijd dus om deze ‘ondingen’ niet als vijand, maar als bondgenoot van het leerproces te zien.


Berthold Gunster
Met dank aan @jufAnja voor de RT.


Overigens. In Amerika werken twee docenten aan een boek over het gebruik van mobieltjes als tool in het onderwijs. De kern van hun filosofie? "Embrace the technology instead of taking their phones."

Zie hier voor filmpje met een interview met hen beiden.
(met dank aan Martine van Eijk voor de tip)