Meubilair

Jeffrey Wijnberg, de grondlegger van de provocatieve psychologie, schrijft niet alleen over zijn paradoxale omgang met patiënten, hij brengt die ook in de praktijk. Zo ontving Wijnberg eens een zelfingenomen, enigszins arrogante manager van een bank. Een bezoek dat slechts kort zou duren.

De manager wilde `eventueel` door Wijnberg behandeld worden. En zo vond, op initiatief van de manager, een intakegesprek plaats, zodat de manager kon beoordelen of Wijnberg ‘iets voor hem kon betekenen’. Op de bewuste dag stapte de man het kantoor van Wijnberg binnen, hij keek om zich heen en sprak de woorden: ‘Hmm, van een psycholoog van uw klasse had ik toch iets beter meubilair verwacht.’

‘Oh, excuses, natuurlijk, dat ik daar niet bij stil heb gestaan,’ sta­melde Wijnberg als antwoord, ‘ik kan natuurlijk als eenvoudige psycholoog nooit voldoen aan uw standaard, dat ik daar niet van tevoren bij heb stilgestaan, het spijt me.’

‘Oh, geeft niet,’ antwoordde de manager gul, ‘ik maak er verder niet zo’n punt van.’

‘Maar ik wel,’ antwoordde Wijnberg, ‘het betekent dat de be­handeling per definitie zal mislukken, ik adviseer u een betere psycholoog te zoeken, een van uw niveau.’

Twee minuten later stond de man weer buiten. Wijnberg heeft hem nooit meer gezien.

Dit verhaal is een mooi voorbeeld van de strategie van het respecteren. Mensen zijn overal op voorbereid, behalve op uiterst serieus genomen worden.

Deze strategie heeft twee kenmerken. Ten eerste heeft ze altijd betrekking op een ander mens of groep mensen. Het gaat dus niet om het omdenken van situaties: er is altijd sprake van gedrag en interactie. Het tweede kenmerk is dat je bij deze strategie een gedragskenmerk van de ander (emotie, besluit, wil, behoefte, eis) niet alleen accepteert maar er zelfs actief in meebeweegt op zo’n manier dat de ander dit meebewegen op zijn beurt waarneemt. Het gaat er dus niet alleen om dat je de ander respecteert, maar ook dat de ander zich gerespecteerd weet, zich daar bewust van is.