Loket

Ik organiseerde in 2001 met mijn toenmalige zakenpartner een evenement ‘het Sprookje van de Werkelijkheid’.  Daarin wilde ik twee zaken combineren. We wilden meer interactie tussen alle volwassenen en kinderen, zo waren er aardig wat workshops voor alle generaties (bijvoorbeeld ‘hoe word ik een prinses’), en ik zat met een leeg loket dat bestond in het gebouw waar het evenement plaatsvond. Toen kregen we opeens de vondst om de normale rolverdeling om te draaien: hoe zou het zijn als we een loket zouden maken, waar kinderen volwassenen zouden helpen. En waar zou dat dan over gaan. Zo ontstond het “Loket voor Levensvragen” waar volwassenen hun levensvraag aan een kind kunnen voorleggen en het kind vervolgens advies zou geven.

Aan het begin van de dag gaven we de kinderen een korte workshop ter voorbereiding. Ik leerde hen dat ze moesten doorvragen tot ze de vraag snapten. Daarna pas mochten ze antwoord geven. Vooraf waren enkele ouders wel  bezorgd of dit wel kon. Ik stelde ze gerust dat het speels zou blijven. Zo ontstond ‘het loket’,  een bijzonder ‘event’ waar ik later bij andere festivals met veel plezier gebruik van gemaakt heb.

Wat waren de reacties van de volwassenen? Ze waren, op een enkele uitzondering na, allemaal uiterst positief. Net na opening van het eerste loket riep een vrouw, net na haar bezoek aan het loket tegen me: "Ik heb zes maanden therapie nodig om toe te geven dat dat  kind gewoon gelijk heeft!" En een jaar na een andere festival ontmoette ik een man, die vertelde: “Ik ben nog steeds bezig met de tip die kinderen mij toen gaven. Het heeft me enorm bezig gehouden hoe ze zo wijs konden zijn.” En een vriendin die een loket bezocht vertelde me later: “Ik vroeg: ‘Hoe vind ik een nieuwe vriend?’ Het kind zei op zo’n vanzelfsprekende toon ‘je moet gewoon jezelf zijn’, dat de kramp om bij elke ontmoeting met een man te denken `zou dit `m kunnen zijn?` in één keer van me afviel. Verder kreeg ik als tip niet thuis koffie met mijn vriendinnen te drinken, maar naar leuke plekken te gaan en dan in de gezichtslijn van leuke mannen te gaan zitten. Het advies was zo helder en overtuigend, dat ik er nu, bijna een jaar later, nog steeds regelmatig aan terugdenk.”
 
Tenslotte. De uitvoering van ‘Het Loket’ heb ik in de loop der jaren nog wat verder verfijnd. Zo praten we van tevoren met kinderen over wat ze beter kunnen dan volwassenen en hoe ze hen zouden kunnen helpen. Dit om te zorgen dat ze zelf ook overtuigd zijn dat ze als kind van toegevoegde waarde zijn. We oefenen gesprekken en omgaan met klanten bij het loket. Nog een belangrijk detail: ze krijgen geen enkele tip over wat ze zouden moeten antwoorden. Ik oefen enkel het doorvragen tot ze de vraag snappen. Daarna krijgen ze volledig eigenaarschap over het loket. Ik ga hoogstens op afstand kijken of terloops een praatje maken. Ik ben er van overtuigd dat alleen als het ook écht van hen is, ze er hun eigen ding van kunnen maken.

 Na afloop van een ander festival, waarop ze binnen een uur het loket van één drie loketten hadden uitgebouwd, eisten de kinderen de microfoon en spreektijd om te vertellen hoe bijzonder zij het loket hadden gevonden. Ik blijf het fantastisch om te zien hoe kinderen groeien als ze voelen dat ze van betekenis (kunnen) zijn in het leven van anderen.


Floris Koot