Lekkere koffie?

Hoewel het huisbezoek op onze school geen vast item is, maak ik er al jaren dankbaar gebruik van. Zo ook bij Hilde. Ze had de afgelopen maanden veel steun gegeven aan een automutilerende vriendin, die zichzelf sneed in haar onderarm. Echter: op het moment dat het met de vriendin beter ging, raakte Hilde de grip op zichzelf kwijt.

Ze had last van angsten. Nee, thuis durfde ze niks te vertellen. Ze zouden het toch niet begrijpen, zo redeneerde Hilde. Op dat moment vroeg ik haar: "Hebben ze bij jullie lekkere koffie?" Hilde reageerde met een verbaasd `ja`. "Vind je het goed dat ik een afspraak met je ouders maak om eens over je problemen te komen praten?" vervolgde ik. Een tweede `ja` volgde. Zo geschiedde.

Op een zaterdagavond zat ik bij haar thuis te genieten van de Brabantse gastvrijheid, met lekkere koffie en (door Hilde) zelfgebakken cake, Ik begon het gesprek positief: "Ik wil jullie feliciteren met jullie geweldige dochter. Ze heeft zoveel betekend voor haar vriendin. Deze week gaf ze echter aan dat ze zelf niet lekker in haar vel zit." Er ontstond een warm gesprek, waarbij Hilde vertelde over haar gevoelens.

De veilige thuisomgeving zorgde ervoor dat Hilde en haar ouders ruim tijd namen om naar elkaar te luisteren. Na een uurtje liet ik het gezin alleen. Maandagochtend kwam Hilde vrolijk op school. Ze had met haar ouders nog uren doorgepraat. Hoewel ze uiteraard nog niet van haar angsten bevrijd was, gaf het open gesprek bij haar thuis en met haar ouders haar voldoende energie om aan haar problemen te werken. Ik weet zeker dat als ik alleen met haar had gesproken, dit effect nooit bereikt zou zijn.

Mentor vwo 3

Ja, maar ik ben wel leraar