Een aantal jaren geleden reed ik kinderen op vrijdagmiddag van speciaal onderwijs van het internaat naar huis. Met een bus vol drukte was het soms lastig je aandacht bij de orde in de bus en bij het verkeer op de weg te houden.
Eén van de jongens uit de laatste groep die instapte was behoorlijk druk en brutaal, verbaal sterk zullen we maar zeggen. Optreden had geen zin want zodra ik me omdraaide was er weer iets aan de hand onderling. Dat varieerde van geduw getrek, afpakken van spullen tot onderlinge ruzie.
Ik vroeg hem naast me te komen zetten en fluisterde of hij me wilde helpen de orde in de bus een beetje te handhaven zodat ik op de weg kon letten.
Hij nam zijn taak serieus en riep zo nu en dan naar achteren wat de bedoeling was in de bus. Vanaf dat moment werd dat zijn taak en werden wij de grootste vrienden, loyaliteit was geboren, net als een veel rustigere rit naar huis op vrijdagmiddag.