Kwijtgeborgen

Als ras-chaoot bracht ik mijn omgeving regelmatig tot wanhoop, doordat ik de gewoonste dingen ‘ineens’ kwijt was. Irritant voor mijn omgeving, maar ook irritant natuurlijk voor mezelf. De zin ‘maar waar heb je het dan het laatst gezien?! Het kan toch niet zomaar weg zijn?!’ kon ik op een gegeven moment dan ook niet meer horen. Alsof ik opzettelijk mijn sleutels, paspoort, kauwgom of zelfs mijn hele ontbijt kwijt maakte.

Sinds kort is dit echter verleden tijd. Als ik nu iets niet kan vinden, stel ik hardop vast dat ik het heb ‘kwijtgeborgen’. Niet dat deze uitspraak het acute probleem oplost, maar het straalt wel vertrouwen uit dat het kwijtgeborgen ding ooit wel weer te voorschijn komt. Huisgenoten reageren nu eerder lacherig dan geïrriteerd en al met al is de hele sfeer in huis een stuk relaxter. En het wonderlijke is, dat ik me nu steeds vaker ineens kan herinneren waar ik het ding gelaten heb...


Reimeltje