Kees

Als lerares in het basisonderwijs krijg ik soms te maken met wat je als `lastige kinderen` zou kunnen bestempelen. Zo ook mijn leerling Kees. Hij heeft er soms moeite mee als ik hem vermanend toespreek en steekt dan zijn vingers in zijn oren. Als ik zeg dat ik dat niet aardig vind, antwoordt hij met: ja, ja, ja, dat weet ik wel.

Op een dag kwam hij midden onder de rekenles naar me toe en vroeg: een cappuccinootje, juf? Ik antwoordde: nee, dank je, ga maar weer even zitten. Toen zei hij: maar u heeft zo buitenbeurt, want het is dinsdag, en we moeten ook afspreken wie de bal vandaag krijgt. Ik: Kees, je gaat nu even naar je plaats. Toen zei hij: zal ik dan even uw kopje in de afwasmachine zetten? Daarop stak ik ten einde raad mijn vingers in mijn oren. Hij riep uit: maar nu doet u het zelf ook! Ja, sorry, zei ik, ik werd even gillend gek van jou. Dat heb ik nou ook altijd, riep hij toen stralend uit. De rest van de dag bleef hij me stralend aankijken. Hij heeft daarna nooit meer zijn vingers in zijn oren gestopt.

mei 2013