Keerpunt

Na mijn studie ben ik snel gaan samenwonen en jong begonnen met het stichten van een gezin. Ik gaf te weinig aandacht aan mijn persoonlijke ontwikkeling en was langzaam, bijna ongemerkt, ongelukkig geworden.

Ik was moeder van twee lieve kinderen die ik alles gaf wat ik had; en meer. Chaotisch als ik ben, overleefde ik dankzij gedetailleerde dagschema`s. Fouten mocht ik van mezelf niet maken. En toen werd ik zwanger van ons derde kindje. Helaas eindigde het al vroeg in een miskraam en ik moest naar het ziekenhuis voor een curettage. Een standaardprocedure. Met een kwartiertje zou ik met weinig pijn weer wakker worden om aan het einde van de middag naar huis te gaan.

Toen ik bijkwam, was alles anders. Ik had een ondraaglijke pijn in mijn buik en was maar nauwelijks bij kennis. Een verpleegster zette een morfinespuit in mijn been. In vlagen kwam het verhaal tot me. De arts had tijdens de ingreep één van de slagaders geraakt en ik had twee liter bloed verloren. Met spoed was mijn buik opengesneden om de bloeding te stoppen. Ik had in levensgevaar verkeerd.

Na een week in het ziekenhuis moest ik thuis ook nog een aantal weken het bed houden. Dat was een turning point. Ik had de dood in de ogen gekeken en was nu letterlijk gedwongen om stil te staan. Ik vroeg me af of ik het leven leidde dat ik wilde. En langzaamaan moest ik tot de conclusie komen dat dat niet het geval was. Vanaf dat moment ben ik actief gaan zoeken naar mijn eigen bestemming, naar de richting die het opmoest met mijn bestaan. Een jaar later kreeg ik nog een prachtige dochter, na een jaar of vier ben ik gescheiden. Ik ging weer schilderen en schrijven. Ik ben er nog niet, maar mijn leven is weer van mij. En daar was een dramatische gebeurtenis voor nodig. Ik had hem niet willen missen, hoe vreemd dat misschien ook klinkt.


Vera Klunne
15 november 2011