Ik gaf het zesde, zevende en achtste uur les aan klas 3A. Laat ik zachtjes uitgedrukt zeggen dat ik niet bepaald de volle aandacht had. De leerlingen zaten allemaal gezellig door elkaar te kletsen.
Ik keek om me heen naar de bedrijvigheid en dacht: dit heeft geen enkele zin. De sfeer is prima, maar ze doen gewoon niet mee. Wat nu? Een stevige bulder leek me geen optie, met name niet voor mijn eigen gemoedstoestand. Dat was het niet waard.
Dus besloot ik dat het een mooi moment was om dan zelf ook gewoon maar niet mee te doen. Ik zweeg, wachtte en leunde achterover. Ze praatten door over van alles en niets en slechts één leerling, K., probeerde de anderen duidelijk te maken dat ze hun mond moesten houden. Ik stak mijn duim naar hem op. Het duurde even voor iedereen in de gaten had dat ik niets meer zei. Toen keken twintig paar ogen me aan met een blik van: Wat gaat ze doen? Ontploffingsgevaar lag natuurlijk om de hoek.
Ik zei: Nou, dat is wel jammer, ik sta hier een les met jullie te doen, en niemand doet leuk mee. Weet je wat? Ik doe gewoon ook niet mee. Ik ga nu naar beneden, een bakkie doen. Zie maar wat je doet, de les duurt nu in elk geval wel tot half 4. Ze zouden eigenlijk om half 3 uit zijn die dag, als bonus voor het goede werken, maar die verviel hiermee natuurlijk. Behalve voor K., die immers geprobeerd had de klas tot zwijgen, luisteren en meedoen te bewegen.
Ik vertrok en kwam een kwartier later terug in een klas die heerlijk rustig aan het werk was. Direct kwam er een Juf, kunt u me even komen helpen? Mijn antwoord was: Ik zou het echt héél graag willen, maar helaas doe ik even niet mee. Morgen ben je de eerste.
Het was verder een genoeglijke les, de leerlingen werkten prima, hielpen elkaar en om half 3 kon K. lekker naar huis. Aangemoedigd door zijn sportieve klasgenoten: Ga maar lekker naar huis, hoor, je hebt het verdiend. Goeie tekst!
Na zijn vertrek heb ik ze nog een half uur bij me gehouden waarna ik afsloot met (ik kon het toch niet laten) een kleine, vriendelijk-moralistische verhandeling over samen de les maken. En toen, hoppakee, lekker naar huis allemaal.
Monique Jansen
april 2012