Istanbul

Laatst waren we in Istanbul. Zoals meestal op vakantie werden we voortdurend lastig gevallen door mensen die je meelokken om je iets te verkopen: kelners van restaurants, verkopers van prullaria, overal werd aan ons getrokken. Irritant. Mijn ergernis nam elke dag een beetje toe. Totdat ik besloot, bijna ten einde raad, een andere insteek te kiezen en er helemaal in mee te gaan. Er volledig `ja` tegen te zeggen. Theatersport in de praktijk.

Hoe zag dat er uit? Een kelner, die mijn dochters vroeg of ze wel ‘in love at first sight’ geloofden, kreeg van mij ogenblikkelijk een omarming. ‘Yes. Of course. I believe in love at first sight!’ Stralend keek ik hem aan.

Een andere ober, die me met uitgestrekte arm  zijn restaurant in wilde lokken, kreeg spontaan een hand en de mededeling dat ik een geweldige avond had gehad, met een heerlijke maaltijd, en lekkere drankjes, maar dat het nu helaas tijd werd om te gaan slapen. Misschien een volgende keer. Bedankt!

Wat ik ervan leerde en waar ik zelfs verbaasd over was: deze spontane manier van reageren werd niet alleen door mezelf, maar ook de ander als uiterst plezierig ervaren. Ze reageerden bijna zonder uitzondering even hartelijk terug. Blijkbaar ervaren mensen als ze open en hartelijke ‘afgewezen’ worden, de ‘afwijzing’ niet als zodanig. Integendeel. Ze ervaren het eerder als een erkenning van wie ze zijn. Een bijzondere ervaring.

Met dank aan Mark Verhees.