Toen ik in de vierde klas van de middelbare school zat, kregen we voor Frans les van een invalster. Het probleem was echter dat deze juf voortdurend ruzie had met bijna iedereen in de klas. Een leerling hoefde bij wijze van spreken maar uit het raam te kijken of hij moest de gang op. Ze schreeuwde, liep voortdurend rood en aan had de klas niet in de hand. Op een dag liep het dusdanig de spuigaten uit, dat ze de hele klas naar de rector stuurde. En zo stonden we niet veel later met zon dertig leerlingen op de kleine kamer van de rector.
We waren benieuwd wat er zou gebeuren. Zou de rector ons collectief straffen? Het tegendeel gebeurde echter. De recotr stond op, zuchtte en sprak ons serieus toe. Wat ik jullie ga zeggen moet onder ons blijven. De invalster voor Frans is niet echt een goede lerares. Ze heeft met alle klassen ruzie, niet alleen met jullie. Ik ga jullie dan ook geen straf geven, dat heeft geen enkel effect. Ik wil jullie vragen of jullie haar je excuses aan wil bieden, zeg maar dat jullie allemaal straf van mij hebben gekregen, alstjeblieft, gedraag je de komende twee, drie weken een beetje bij haar, we zijn hard op zoek naar een nieuwe juf, gun ons even wat tijd. Willen jullie dat doen?`
Als klas waren we volledig ontregeld. Niet eerder waren we op school zo serieus genomen. Wat was het gevolg van zijn actie? Dat we ons bij de invalster keuriger dan ooit gedroegen en enige weken later, zoals beloofd, een nieuwe juf kregen.
Berthold Gunster, januari 2011
Lastige kinderen, heb jij even geluk, A.W. Bruna Uitgeverij, pag. 219