In de rouw

Als praktijkondersteuner in een huisartsenpraktijk werk ik veel met ouderen. Vaak spreek ik mensen die in de rouw zijn, omdat hun partner onlangs overleden is.

Deze mensen zijn vaak gefrustreerd, omdat ze slecht slapen, nergens aan toe komen, nergens zin in hebben en het verdriet zo lang duurt.

Ik draai het dan om en vraag: ‘Hoe zou u het vinden als uw partner na zoveel jaar samenzijn was overleden en uw leven gewoon zou doorgaan als voorheen? Als u elke nacht heerlijk sliep en overal echt zin in had?’

Ik ziet ze dan even schrikken. Nee, dat zou niet kloppen. Dat zouden ze ook helemaal niet eens wíllen. En nee, ook niet al na een paar maanden.

Met deze manier van omdenken kan ik hun verdriet niet minder maken, maar de meeste mensen gaan toch met wat meer begrip voor en inzicht in hun eigen situatie naar huis.


Anoniem (gegevens bij redactie bekend)
april 2012