Het kapotte bord

Mijn zusje en ik schelen 6 jaar, dus toen zij in de peuterpubertijd kwam was ik al oud genoeg om dit bewust irritant te vinden. Mijn ouders vinden het eten aan tafel erg belangrijk en elke avond werd dan ook de tafel gedekt door mijn moeder. Waarbij wij als kinderen ons eigen bestek hadden werden de borden en bekers altijd random op de tafel neergezet. Zoals in elk huishouden beschadigt er wel eens wat en ook wij hadden een bord waar een klein hoekje uit was.

Dit "kapotte bord" was verder nog prima voor gebruik alleen iets minder gaaf dan de rest van het servies. De rest van de familie was het nog niet eens opgevallen tot mijn kleine zusje in haar peuterpubertijd ineens besloot om niet meer van het "kapotte bord" te willen eten. Nou is dit op zich niet zo`n probleem, je geeft het bord toch aan iemand anders. Maar zo nu en dan belandde het bord toch per ongeluk op de plek van mijn zusje en dan was het oorlog!

Tot mijn moeder op een dag zelf van het kapotte bord at en met een dikke knipoog naar mij begon te vertellen hoe enorm verrukkelijk het eten wel niet smaakte. Het eten smaakte veel lekkerder dan anders, of ik misschien niet een hapje van haar bord wilde. Ik snapte de grap en at een hap van haar bord waarbij ik ook verkondigde dat het eten veel beter smaakte dan van mijn eigen bord. De daarop volgende dagen maakten mijn ouders en ik zogenaamd ruzie over wie er van het kapotte bord mocht eten en samen verkondigden wij luid dat het toch zo fijn was dat mijn zusje niet van het kapotte bord wilde eten omdat we dan nog minder vaak zelf zo`n verrukkelijke maaltijd zouden hebben. Uiteraard duurde het maar even voor mijn zusje geen probleem meer had met het kapotte bord. En stiekem geloof ik nog steeds dat het eten lekkerder smaakt als er een hoekje uit het bord is.

Kelis de la Vera
juni 2013