Heisessie

Laatst wilden we voor Omdenken een dag brainstormen, plannen maken, nadenken over de langere termijn, etc. We wilden dat met z’n drieën doen en hadden bedacht om dat al lopend te doen. Zeg maar een soort heisessie, maar dan zonder hei en met wandelen. Een mooie route daarvoor was een pad langs de Kromme Rijn. De route had alleen één probleem: het pad is grote delen zo smal, dat je daar nauwelijks met z’n tweeën naast elkaar kunt lopen. Laat staan met z’n drieën.

We dachten al na over andere wandelroutes (of misschien toch een zaaltje), totdat we bedachten: ‘kunnen we dit probleem niet omdenken?’ Zou de onmogelijkheid te overleggen niet juist een mogelijkheid kunnen betekenen? Wat als we nu eens niet zouden overleggen?! Zou het niet-kunnen-praten niet juist de bedoeling kunnen zijn?

Nadat we onszelf die vraag gesteld hadden, bedachten we al snel dat we het volgende zouden doen: we zouden vertrekken met een vraag, we zouden gaan lopen, ieder zou in stilte over die vraag nadenken, een paar honderd meter verder zouden we halt houden, gedachten uitwisselen en een volgende vraag verzinnen voor het volgende stuk wandelen in stilte. Zo gezegd, zo gedaan. We besloten een praat-zwijg-wandeling te houden. Het resultaat? Omdat ieder voor zich steeds in alle rust kon nadenken, was de input voor elk gesprek verrassender dan we van al kletsend hadden kunnen bedenken, leverden de overleggen tussendoor inhoudelijk meer op en bedachten we slimmere vervolgvragen. Een praat-zwijg-werkvorm die was ontstaan dankzij de onmogelijkheid de hele tijd te kunnen praten.