Gymschoenen

De psycholoog Bernie Carter beschrijft dat hij in 1973 als student, om geld te verdienen voor zijn studie klinische psychologie, een bijbaantje heeft als hulpverlener in een huis voor beschermd wonen voor mensen die als schizofreen waren gediagnosticeerd.

Bernie’s taak bestaat eruit er voor te zorgen dat de patiënten in het huis op tijd hun medicatie krijgen. Hij is er niet voor opgeleid schizofrene patiënten te behandelen en – uiteraard – wordt dat van hem in dit baantje ook niet verwacht.

Op een avond rent één van de bewoners in volslagen hysterie zijn kantoortje binnen, ondertussend uitroepend ‘ze proberen in me te kruipen, ik wil dat ze me met rust laten!’ Bernie draait zich om en ziet een mannelijke bewoner naakt en druipnat voor hem staan. Het enige wat hij aanheeft is een paar gymschoenen. De man springt angstig heen en weer en probeert ondertussen onhandig zijn genitalien te bedekken.

Bernie’s eerste reactie is paniek. Hij heeft geen idee wat hij moet doen en dus vraagt hij de man of hij zélf misschien een idee heeft. Plotseling stopt de paniek van de bewoner. ‘Ik heb eens mijn schoenen met de veters aan elkaar gebonden. Dat hield ze buiten.’ Bernie en de bewoner keken naar beneden. Daar zien ze de twee – eveneens druipnatte – gymschoenen. De veters zijn los, de bewoner bukt en knoopt de twee schoenen snel aan elkaar vast.

Giechelend staat hij op en loopt terug naar de douche. ‘Dat zal ze buiten houden’, zegt hij triomfantelijk. Vijf minuten later komt de bewoner, ditmaal veilig in handdoeken gewikkeld, terug om zijn medicatie te halen. Daarna huppelt hij naar bed, gaat met schoenen aan in bed liggen en valt tevreden in slaap.

Ook de volgende paar dagen, zo beschrijft Carter, houdt de bewoner zijn schoenen op deze manier aan elkaar geknoopt en is hij niet angstig meer.


I. en Y. Berg
De praktijk van oplossingen, gevalsbeschrijvingen uit de oplossingsgerichte gesprekstherapie

Beschreven in "Ik ben oké, jij bent een sukkel" (Berthold Gunster, 2010)