Grasmaaien

Ik ergerde me al meer dan twee jaar aan mijn zoon, die na veel - op z`n Gronings - `gepoest en gestein`, dan eindelijk grasmaait en natuurlijk alle hoekjes, randjes en tussen-de-bomen-plekken overslaat. Kwestie van weg van de minste weerstand. Dit schiet niet op. Had ik het beter zelf kunnen doen, nietwaar?! Totdat ik het plotseling omdacht. Misschien was dit wel de bedoeling.

Op een dag kreeg mijn moeder van een vriendin een prachtig boeket veldbloemen. Terwijl ik naar die mooie bloemen keek, kreeg ik opeens een ingeving. Waarom elke keer met mijn zoon dat gevecht aan gaan? Laat ik hem dankbaar zijn! Waarom niet wilde bloemen zaaien op de plekken die mijn zoon altijd overslaat?!

Zo gezegd, zo gedaan. En zo leverde mijn zoon`s weg van de minste weerstand een prachtig nieuw idee op. Eens kijken of we volgend jaar onze eigen mooie boeketten kunnen plukken. Ik kijk er met plezier naar uit.

31 juli 2011