Gluren

Samen met Pieter Post had ik een theatervoorstelling gemaakt en we waren geboekt voor het zomertheaterfestijn De Parade. Voor wie het niet kent: De Parade is een soort reizend circus met gezellige terrasjes. Menig theatermaker wil graag zijn zomer doorbrengen op dit festival. Naast een geweldige happening is het bovendien een platform om wat geld te verdienen.

Elke theatermaker krijgt van het artistieke team van De Parade een tent toebedeeld. Dat zijn vaak tenten met houten zijkanten en een tentzeil als dak en van binnen een sfeervolle inrichting. De theatermaker verkoopt bij de ingang kaartjes, een vast percentage gaat naar De Parade.

Pieter en ik waren echter eigenwijs, we wilden onze eigen tent meenemen. Maar wij hadden geen standaard tent. Onze toko was een openluchttheater: geen dak, wel een tribune en felrode zeildelen die we als een soort van wanden hadden opgehangen. Maar al snel merkten we dat we daardoor een probleem hadden. Voorbijgangers konden namelijk tussen de zeilen doorgluren en onze voorstelling gratis bekijken. Een probleem. Want entreekosten waren onze enige inkomsten.

Gelukkig bedachten we dat dit gluren ook wel eens in ons voordeel zou kunnen werken. We gebruikten voor onze voorstelling een partij witte emmers, waar ze in de horeca de mayonaise in bewaren. Pieter had op zijn atelier nog een stuk of honderd van die emmers liggen. Wat was ons idee? Bezoekers konden de emmers bij ons huren. Wie een emmer had gehuurd, had toestemming door de kieren de voorstelling te begluren. Bijkomend voordeel was dat ze nu wat hoger stonden en daardoor precies over de hoofden van de betalende bezoekers heen konden kijken. Een van ons liep elke avond rond ons Rode Theatertje met een stapel emmers en zo haalden we per avond nog eens tussen de 50 en 80 euro extra op. Gratis gluren was er niet meer bij, want alle plekken waren nu bezet door betalende gluurders.

Het was geniaal! Niet alleen vanwege het feit dat we extra geld ophaalden, maar ook omdat het aardig wat gratis publiciteit opleverde. ‘Wat in hemelsnaam is daar aan de hand?’ ‘ Kijk schat, ze staan op witte emmers een voorstelling te bekijken.’ En wij maar roepen: ‘Gluuremmers te huur! Gluren voor 2 euro!’ De voorstelling werd een kleine hit. Met dank aan de betaalde gluurplekken.


Marcel Ott (trainer, theatermaker)
februari 2011