Glashard

Al weer heel wat jaren geleden was ik als 5e-klasser op werkweek in Trier. Naast het verplichte bezoeken van allerlei oude gebouwen vonden we het een sport om bij het restaurant waar we elke keer aten de meest fraaie bierglazen mee te jatten. Er waren maar weinig leerlingen die er niet aan meededen. Uiteraard viel na verloop van tijd het restaurant op, dat er glazen verdwenen en men verwittigde de leraren van het vermoeden, dat wij waarschijnlijk de daders waren.

Hoe ga je als leraar om met zo`n situatie? Een grote groep gymnasiasten toespreken of ze alsjeblieft het glaswerk willen retourneren of dat ze anders de bagage zouden moeten doorzoeken, zou misschien een enkele spijtoptant opleveren, maar ook een hoop gedoe en vooral een hele slechte sfeer. Er werd een andere weg ingeslagen. Een uiterst effectieve, zoals later zou blijken.

Onder het motto "wat leerlingen kunnen, kunnen wij beter" werden tijdens één van onze excursies stiekem alle tenten doorzocht en ontdaan van al het gestolen glas. Wat moeten de heren leraren gegniffeld hebben, toen wij in eerste instantie zwaar verontwaardigd elkaar de schuld begonnen te geven van het verdwijnen van "ons" glaswerk. En wat zullen ze er hard om gelachen hebben, toen wij tot de conclusie kwamen dat we bestolen moesten zijn door, warempel, onze eigen docenten. Verhaal halen konden we uiteraard niet. Ga maar eens bij de schoolleiding melden, dat je eerlijk gestolen waar gestolen is door ... de schoolleiding. Schaakmat!

Tot op de dag van vandaag heb ik respect voor deze leraren en hun briljante ingeving om ons zonder één opgeheven vinger te laten voelen dat jatten niet eerlijk is.


Joren Hoogeboom
8 augustus 2011