Eens in de zoveel tijd kom ik met een aantal trainers bij elkaar om ideeën uit te wisselen. We verzorgen elk een korte workshop over een onderwerp naar keuze. Ik wilde mijn collega’s in zo’n workshop graag kennis laten maken met omdenken.
De voorbereiding van de workshop stelde ik echter continu uit. Dagen verstreken, maar er kwam niets uit mijn handen. Ik had last van een grote mate van passiviteit.
De dag voordat ik de presentatie geef zit ik dan ook zwaar in de stress. Een bureau vol boeken, een uitpuilende computer, veel mooie casussen gevonden op de website, maar ik voel dat ik alleen maar meer bedolven raak. Ik heb nog steeds geen idee wat ik straks ga vertellen.
Wat te doen?
Ik besluit even mijn zinnen te verzetten en wat rommel op te ruimen in mijn tuin. En terwijl ik afval in kliko’s sta te proppen, valt het me ineens in: Ik ga mijn passiviteit gewoon uitspreken! Sterker nog: ik maak er de casus van de training van!
In korte tijd schrijf ik een introductie waarin ik mezelf stevig op de hak neem en verzin ik een leuke oefening voor de deelnemers. Ik had ook geen last meer van een ‘te groot’ onderwerp. Want als vanzelf had mijn casus ‘passiviteit’ ook het onderwerp ‘omdenken’ afgebakend. De insteek zou namelijk de strategie ‘etaleren’ worden. Die strategie had ik immers zojuist zelf toegepast...
Het werd een boeiende workshop waarin ik nog meer mensen bekend heb mogen maken met het geweldige concept van omdenken!
David van den Bogaard
april 2012