Flowerpower

Onze buurman kwam nogal aangeslagen bij ons op bezoek. Hij had vernomen dat zijn imago in de buurt erg negatief was. De buurtkinderen riepen zelfs spottende leuzen in zijn richting.

Wat was het geval: de buurman was zo’n man die spelende kinderen altijd voor zijn huis wegjoeg uit angst dat ze zijn tuin vernielden. Hij had zelfs al een meter van zijn tuin ingeleverd door er ‘voetbalwerende’ prikkelbosjes omheen te plaatsen. Wat de kinderen vooralsnog alleen als extra uitdaging hadden beschouwd. Een typisch geval van vastdenken dus.

Toen ik zelf nog op straat voetbalde, woonde er ook een ‘kinderhater’ in mijn buurt. Zij had een vier meter hoog hek voor haar tuin geplaatst en elke bal die daar nog overheen ging, werd zonder pardon lek gestoken en als trofee bewaard in de dakgoot van haar schuurtje. En dus hadden wij er een nieuw spelletje bij. Elke versleten, afgedankte bal werd met een ferme trap in haar tuin geschoten. Dikke lol natuurlijk.

Ik vertelde dit aan mijn buurman en stelde hem voor een andere strategie te proberen. De strategie van het importeren en collaboreren: je ‘vijand’ niet bevechten, maar tot bondgenoot maken. Wat wil hij, wat jij ook wilt? Allereerst riep ik de kinderen bij elkaar en vertelde dat de boze buurman helemaal niet zo boos was, maar gewoon heel trots op zijn tuin. Vervolgens gaf ik ze allemaal een tulpenbol met elk een andere kleur die ze in hun eigen tuin mochten planten. Zodra hij boven de grond kwam, konden ze hem naar de tuin van de buurman verplaatsen. Die had daarvoor een speciaal stukje grond gereserveerd met een bordje ‘Voorzichtig: Hier groeien Buurtbollen’. De kinderen kwamen vaak even kijken welke kleur hun tulp zou krijgen.

Zo gezegd, zo gedaan. De buurman hoefde zijn tuin niet langer te beschermen tegen de bal. Nee, de kinderen corrigeerden elkaar. ‘Pas op, straks gaan onze tulpen stuk.’ Oké, de bal kwam natuurlijk nog wel regelmatig in de tuin, maar er was wel sprake van een hoop meer begrip en respect. En prachtige bloemen, natuurlijk. Dat spreekt voor zich.


Mitchel Laros
19 september 2011