Digitaal drumstel

Laatst zat ik in het restaurant van de Makro naast een echtpaar met kleuter. Het kind jengelde en mekkerde er op los. Waar ging de strijd over? Het kind wilde persé een digitaal drumstel. En zijn ouders vonden dat niet goed. Uiteraard haalden ze alles uit de kast om hun peuter te kalmeren. `Je bent net jarig geweest, het is veel te duur, vraag maar een andere keer.` Helaas. Niets leek te helpen. Op het laatst zwegen de ouders volhardend, maar ook dit had niet het gewenste effect. Integendeel. Het kind begon alleen maar nog harder te jammeren.

Op dit punt aangekomen voelde ik een sterke neiging opkomen om het kind helemaal verrot te schelden. `Hallo! Zeikerd. Heb je niet gehoord wat je ouders zeiden? Nee is nee. Ben je soms doof?!` Dat deed ik echter niet. Ik koos voor een andere strategie.

Nadat ik oogcontact gemaakt had met de ouders om aan te geven dat mijn sympathie geheel en al aan hun kant lag, richtte ik me tot de peuter. Op luidde toon verklaarde ik mijn solidariteit met de jongen. `Sorry dat ik me ermee bemoei, hoor, maar wat heb jij een belachelijke ouders! Het is toch idioot dat jij dat drumstel niet mag hebben. Echt gemene pappa en mamma heb jij.` Daarna richtte ik me tot de ouders. `Jullie moesten je schamen!` Het was even stil. Het jongetje kromp ineen, ging wat dichter tegen zijn vader zitten en antwoordde nauwelijks hoorbaar: `Mijn pappa en mamma zijn heel lief, hoor.`

Vervolgens konden zowel ik als de ouders in alle rust onze maaltijd nuttigen. Niet vaak zo`n lief en aanhankelijk jongetje meegemaakt ...

Peter van Haaften