Een Chinese boer kon zijn schulden niet aflossen bij een oude herenboer. De herenboer deed daarop het volgende voorstel: ‘Ik wil je je schuld kwijtschelden, als je bereid bent te loten om je jongste dochter. Ik neem een zak, doe er een zwarte en een witte steen in. Je dochter mag een steen trekken. Is het de zwarte steen, dan is zij mijn vrouw. Is het de witte steen, dan hoeft zij mij niet te trouwen.’
De boer stond met zijn rug tegen de muur en besloot, na overleg met zijn dochter, in te stemmen met deze verschrikkelijke weddenschap. Op de bewuste dag zag de dochter echter dat de herenboer vals speelde en twee zwarte stenen in de zak deed. Dit leidde natuurlijk onmiddellijk tot een verschrikkelijk dilemma. Niets zeggen en een steen trekken zou betekenen dat ze met de herenboer zou moeten trouwen. De herenboer van vals spelen beschuldigen zou de verhoudingen echter op scherp zetten. Gelukkig vond de dochter een derde optie, waarmee ze het vals spelen van de herenboer in haar voordeel wist te gebruiken.
Wat deed zij? Aangezien de herenboer de twee stenen had opgeraapt van een grintpad waar duizenden zwarte en witte stenen lagen, pakte zij een steen uit de zak en liet hem, zogenaamd per ongeluk, op de grond vallen. ‘Oh, wat onhandig van me’, zei ze, terwijl ze naar de grond keek, ‘nou weten we niet welke kleur steen ik gepakt had. Maar wacht, ik weet een manier om dat te achterhalen. We hoeven alleen maar in de zak te kijken wat de kleur is van de steen die er nog in zit, dan weten we dat mijn steen de andere kleur had. Logisch, nietwaar?!’
Aangezien de herenboer niet durfde toe te geven dat hij vals gespeeld had, stemde hij in met haar voorstel en zo wist de dochter met één list te ontkomen aan een verschrikkelijke huwelijk en was haar vader definitief verlost van zijn schulden. Niet ondanks, maar dankzij het vals spelen van de herenboer.
Berthold Gunster