Column AD 9-5: Relax

Relax. We doen allemaal maar wat joh.

Ik ben gestrest aan het koken. Wil een plaatpizza maken, speciaal voor onze jongste zoon die zo komt eten. Het deeg plakt in slijmerige klodders aan de deegroller, ik heb niet genoeg geraspte kaas, moet dus zelf in de weer met een roestige rasp onderuit de la. Ik word steeds gefrustreerder.

Alles mislukt vandaag. Na het overlijden van mijn schoonmoeder een paar weken geleden ploeter ik me ongeduldig door een ordner vol regelzaken. Elke instantie heeft een andere afmeldingsprocedure. En ‘uploaden is nu even niet mogelijk.’ Als ik daarna de belangdienst bel sta ik 20 minuten in de wacht en wordt er uitgegooid. En nu ik sta te koken haal ik mijn duim open aan de rasp. Shit, ook dát nog. Ik sta op ontploffen.

Onze zoon komt binnen, ik loop hem met deeghanden en tranen achter de ogen van frustratie tegemoet. Tot mijn grote schrik is hij helemaal kaal! En dat voor een zoon die zo altijd zo kien is op zijn kapsel. “Ja, ik dacht zo, als de kappers dicht zijn, dan kan ik maar beter meteen alles eraf halen. Heb ik er verder ook geen gedoe van. Trouwens, ik mag toch haast nergens heen, dus niemand die het ziet. Haha.”

Ik val om van verbazing. En ben jaloers op zijn instelling. Dit is levenskunst! Ik realiseer me: hoe meer verwachtingen ik heb, hoe meer stress ik krijg. De problemen komen niet op mij af, maar ik creëer ze zelf doordat ik die dingen wil. Of te gehaast wil. Of te goed wil.

Hij loopt de keuken binnen, aanschouwt het slagveld. Hij heeft meteen haarfijn in de gaten waar ik emotioneel uithang, draait zich naar me om en zegt: “Relax. We doen allemaal maar wat joh.” En ik denk: hij heeft gelijk. Ik draai de oven uit, was mijn deeghanden, en zeg: “Ik ga pizza bestellen, welke wil jij?”