Column AD 11-4: Lege schappen

Lege schappen

Blijmoedig maak ik een boodschappenlijstje. Vrolijk fiets ik naar de supermarkt. Licht geïrriteerd zie ik dat bijna de helft van m’n lijstje niet in het schap ligt. Sperziebonen: op. Fusilli pasta: weg. Parmezaanse kaas: verschwunden. Zijn al die kelders en voorraadkasten nog steeds niet vol gehamsterd? Vertwijfeld vraag ik me af hoe ik een pastamaaltijd maak zonder pasta.

Wat doe je als iets niet gaat zoals je had verwacht? Dan ben je boos en gefrustreerd. Dan wil je terug naar hoe-het-zou-moeten-zijn. Soms lukt dat, maar vaak maak je met die houding het probleem alleen maar groter. Zelf zou ik het liefst woedend de man aanspreken die acht (acht!) potten van mijn pastasaus in zijn winkelwagentje heeft gestapeld. Vastdenken noemen we dat. Van een probleem een ramp maken.

Hoe kan het dan wel? Valt deze situatie om te denken? Omdenken begint met meebewegen, met ‘ja’ zeggen tegen de feiten, tegen dat-wat-is. Opvallend genoeg leidt accepteren wat je niet kunt veranderen vaak tot nieuwe mogelijkheden. Zo ontstaan deze weken nieuwe vormen van thuisonderwijs, en vergaderen we op grote schaal heel efficiënt online. Terwijl de wereld tot stilstand komt, ontstaat een golf van nieuwe initiatieven en toepassingen. Zelfs de grootste dwarsligger en ja-maar-zegger is op dit moment bereid nieuwe toepassingen te gebruiken.

Terug naar mijn eigen kleine supermarkt-luxe-probleempje. Ik besluit te kijken naar wat ik wél in de schappen vind. Ik hark een reeks mij volstrekt onbekende producten bij elkaar. Mutti Polpa. Wortel tortilla wraps. Kai-Lan. Ik val van de ene verbazing in de andere. Makarnasi arpa sehriye. Wat heb ik altijd gewinkeld met een beperkte blik! Wat een variatie, wat een overvloed! Als ik de winkel uit loop, verheug ik me op de bijzondere gerechten die ik in elkaar ga draaien. En dat voor een kokkin van het jaar nul.

Misschien moeten de schappen nog een tijdje leeg blijven. Nou ja, sommige dan, want mijn nieuwe gerechten wil ik natuurlijk wel blijven maken.

Annemargreet Dwarshuis (zakelijk leider Omdenken)

Deze column verscheen oorspronkelijk in het AD.