Column AD 16-5: Hoge verwachtingen

Elke te hoge verwachting is een toekomstige teleurstelling

Een van mijn Whatsapp-groepen ontplofte vorige week: Ja! Hoera! We mogen weer! Terrasje pakken meiden? Emoji, leuk leuk! En op de sociale media leek het wel alsof de Canadezen weer de straat in kwamen rijden: yessss! #eindelockdown.

Mensen zijn geneigd hoge verwachtingen te hebben. Hoop doet leven! En daar is niks mis mee. Verwachtingen houden je aan de gang, genereren brandstof om je doel te bereiken, ze inspireren. Maar te hóge verwachtingen frustreren. Ze zijn een recept voor ongeluk.

Wie een zonvakantie verwacht in Schotland komt bedrogen uit. Wie gaat trouwen en denkt vanaf nu elke dag in een sprookjesboek te leven gaat een zware toekomst tegemoet. En wie nu verwacht dat alles binnen no time weer normaal zal zijn, zal waarschijnlijk gefrustreerd raken. En boos. Boos op de buitenwereld, de regering, het RIVM, Chinese vleermuizen. Maar helaas, het probleem is hier niet ‘de ander’, maar onze eigen verwachting

Maar wat dan? Mogen we dan helemaal geen verwachtingen meer hebben? Fascinerend in dit verband vind ik dat uit onderzoek blijkt dat optimisten zich altijd voorbereiden op het ergste, en pessimisten, paradoxaal genoeg, denken dat het wel los zal lopen. Kennelijk word je er gelukkiger van als je je op het slechtste voorbereidt, want dan kan het altijd meevallen.

Om gelukkig te worden kun je dus maar het beste lage verwachtingen hebben. Ik realiseer me dat ik nu dus juist doemscenario’s moet maken. Wat als… we over 3, 6, 12 maanden nog steeds geen vaccin hebben? En we geen werk hebben? En dit moet ik niet doen als trucje, maar tot in mijn vezels laten doordringen hoe het zou zijn als het zwartste scenario uit zou komen. Als ik daarmee kan leven ben ik namelijk op het ergste voorbereid en valt het dus altijd mee. Levenskunst is tegelijkertijd alles én niets verwachten.