Column AD 6-6: Had ik maar

Als je niets doet, kijk je straks terug op een leven vol ‘had-ik-maars’

‘Deze tijd zet me aan het denken’ en: ‘Na de coronacrisis ga ik alles anders doen.’ Dit soort uitspraken hoor ik veel. Mensen die zeggen dat ze naar het platteland verhuizen, een minder hectische baan hopen te vinden, vegetariër worden of vervroegd met pensioen gaan. Geweldige voornemens! Straks, na de lockdown, dán gebeurt het.

Het vervelende is: straks is er weer een nieuwe straks. Ook dan is er vast weer een reden voor uitstel. Wie weet komt er wel een tweede pandemie.

We doen dus niets. We wachten.

Maar wachten, dingen niet doen en kansen laten liggen, is óók een besluit. Het lastige is dat we ons verantwoordelijker voelen voor de dingen die we wél doen dan voor de dingen die we niet doen. Misschien ken je het trolley-gedachtenexperiment: stel, er stormt een tram op vijf mensen af. Door een hendel over te halen, kun jij de tram naar een ander spoor leiden, waar één persoon staat. Je kunt dus vijf mensen redden door één persoon te laten sterven. Wat doe je?

Onderzoek leert dat de meeste mensen niets doen. Mensen laten liever vijf mensen doodgaan door niets te doen, dan dat ze iets doen waardoor één mens doodgaat. Doen is erger dan niet-doen.

En zo verglijdt de tijd en kijk je straks terug op een leven dat een aaneenschakeling is van ‘had-ik-maars’. Dan is je droombaan vergeven aan een ander, kun je geen kinderen meer krijgen en is de liefde van je leven getrouwd met een ander omdat jij te schijterig was om te vertellen hoe gek je op hem bent.

Er is geen beter moment dan nu. Nú weet je wat je anders wilt doen, dus doe het. Nu.