Cellisten

Gregor Piatigorsky, een zeer goede cellist, moest ooit optreden voor Pablo Casals, een zo mogelijk nog betere cellist. Piatigorsky was zo ongelooflijk zenuwachtig dat hij in zijn spel erg veel fouten maakte. Hij schaamde zich voor dit slechte optreden. Ook was hij erg verbaasd toen Casals hem geheel tegen de verwachting in overlaadde met complimenten voor zijn optreden.

Een paar jaar later ontmoette Piatigorsky en Casals elkaar weer, deze keer in Parijs. Ze genoten van een diner en speelden samen urenlang duetten op hun cello`s. Aangespoord door de vrolijkheid en warmte van Casals, durft Piatigorsky eindelijk aan hem te vertellen hoe verbaasd hij was over Casals` reactie op zijn slechte concert. Casals wordt plotseling woedend en grijpt zijn cello. "Luister!", roept hij, terwijl hij een stuk uit een sonate van Beethoven speelt. "Speelde je dit niet met deze vingerzetting? Ja, dat deed je! Het was helemaal nieuw voor me… Het was goed… En hier. Viel je deze passage niet aan met een up-bow, zoals dit?", roept Casals terwijl hij het Piatigorsky demonstreert. Hij speelt exact dezelfde stukken van Shumann en Bach als Piatigorsky eerder voor hem speelde. Hij legt nadrukkelijk uit hoe bijzonder hij zijn uitvoering vond, ieder detail en iedere prachtige fout herhalend. Daarna sprak hij gepassioneerd: "Laat het maar aan de onwetenden en de dwazen over om te oordelen op basis van het aantal fouten. Ik ben dankbaar voor iedere noot, voor iedere schitterende maat. En dat zou jij ook moeten zijn."

Dit verhaal illustreert dat door je te focussen op de fouten - op hoe het zou moeten zijn - je ogen gesloten blijven voor de schoonheid van wat er wel is.

Nelleke Poorthuis

mei 2013

Tip: Eveline van der Wulp