Voetbalwedstrijden zijn nogal eens saai. Waarom? Aangezien gelijkspel, ook bij een eindstand van 0-0, altijd een punt oplevert. Daardoor is de kans groot op een spelbeeld, waarbij het minder sterke team verdedigend speelt om dit ene punt te behouden, terwijl het andere team probeert drie punten te behalen door te winnen. Het gevolg? Eenrichtingsverkeer. Catenaccio voetbal.
Als beide teams worden gedreven door de angst te verliezen is het nog erger. Dan ontstaat er een soort patstelling. Niemand durft meer aan te vallen. Is dat de teams te verwijten? Nee. Hun gedrag is logisch. Het is uiterst rationeel. Beide teams worden immers, hoe passief ze ook spelen, bij een 0-0 eindstand toch nog beloond met een punt. In feite levert dit systeem dan ook een zieke prikkel: het beloont passiviteit.
Toch is dit patroon vrij makkelijk te doorbreken. Hoe? Door te zorgen dat er ook minder dan drie punten vergeven kunnen worden. Wat dacht je van het volgende idee: gelijkspel levert nog steeds één punt op, maar wel met als voorwaarde dat je minimaal één keer gescoord moet hebben. Wat is het gevolg van deze extra regel? Dat beide teams als er met 0-0 geëindigd wordt, geen enkel punt krijgen. Nada. Helemaal niets. Lege handen. In dat geval worden er geen drie punten verdeeld, maar krijgen beiden samen nul punten.
Wat is het gevolg? Elk team zal zich vanaf het begin van de wedstrijd uitgedaagd voelen minimaal enigszins aanvallend te denken. Om een punt te krijgen, moet je namelijk iets presteren. Niet alleen maar de tegenstander tegenhouden, maar minimaal zelf één keer scoren. Simpel.
Conclusie: zoals er ooit een beloning is ingebouwd voor aanvallend spel (de winnaar kreeg op een gegeven moment drie in plaats van twee punten), zo is er ook nu een straf ingebouwd voor verdedigend spel.
Berthold Gunster
23 september 2011