Onze zoon is bijna jarig. De cadeautjes zijn gekocht en verstopt achter mijn kleding in de kast. Maar vandaag betrapte ik hem voor de derde keer bij het rondneuzen in mijn slaapkamer op zoek naar zijn cadeautjes.
De vorige twee keer stuurde ik hem mijn kamer uit en zei iets als: "straks is het geen verrassing meer!" Om een vierde keer te voorkomen pak ik het dit keer anders aan.
Ik vraag hem te blijven staan. Pak de tas met cadeautjes achter mijn kleding vandaan en stal alles uit op mijn bed. Ik geef hem de keuze: of je stopt alle cadeautjes terug in de tas en in de kast, of je pakt alle cadeautjes uit stopt ze in de tas en zet ze in de kast. Voor beide keuzes geldt: als het je verjaardag is, krijg je de cadeautjes.
Hij kijkt me ongelovig aan, ik kijk heel serieus terug. "Echt?", vraagt hij. "Ja, echt", zeg ik hem. "O", zegt hij en gaat voor keuze één. Hij stopt zelf alle cadeaus onuitgepakt in de tas en zet het terug achter mijn kleding. Hij doet de deur dicht en is niet meer op zoek geweest sinds die dag.
Licentie: CC BY 2.0